آدب دعا و نیایش:

وقتی توفیق دعا و تعلیم دعا در کار شد، اولین ادب بنده در دعا این است که از حق غیرحق نخواهد و از دوست به دوست راضی شود. اگر هم گاهی کسی از خدا غیرخدا می‌خواهد نشانه آن است که در سایه‌ی لعنت قرار گرفته است؛ همان‌گونه که ابلیس از حق غیر او را خواست، یعنی عمر طولانی و این نشانه‌ی این است که ابلیس از سوی خدا لعنت شده است.

(دفتر پنجم، 772)

ای بسا دعاهایی که به رشد کمک نمی‌کند و موجب نزول بنده و خشم خداوند می‌شود:

(دفتر پنجم، 4-773)

ضرورت دعا:

دعا کردن تنها برای رسیدن به مضمون درخواست و طلب نیست، بلکه اگر آنچه طلب می‌شود از جانب خدا عطا شود زهی فخر؛ و اگر نشده بنده وظیفه بندگی را انجام داده است. دعا و نیایش راه و دلیل تکامل روحی و ارتقای معنوی سالک الی الله است. پس در هر شرایطی بنده ملزم به دعا و ابتهال است.

(دفتر ششم، 2344)

اجابت دعا:

عبارت مشهور که از حضرت موسی (ع) نقل شده است که گفت: «اِلهی اَیْنَ اَطْلَبُکَ؟ قَالَ: اَنَا عِنْدَ المُنْکَسِرَهِ الْقُلُوبُهُمْ» این نکته به ذهن می‌آورد که خداوند مجیب، پاسخ صدایی را می‌دهد که از دل‌های شکسته برمی‌خیزد و دل‌های متکبّر و مغرور البته خود اساساً دعا نمی‌کنند. توفیق دعا خود نشانه‌ی پاسخ اوست و زاری ما یاری دوست.

(دفتر اول، 8-817)

باید به خشوع و افتادگی و دست و دل شکسته دعا کرد تا قرین اجابت شود.

(دفتر پنجم، 493)

و باید صادقانه و خالصانه و از صمیم دل او را خواند تا شامل رحمت و عنایت او گردیم.

(دفتر اول، 61)

(دفتر دوم، 2-1951)

اگر خداوند ما را به گریه آورد قصد رحمت دارد همان‌گونه که کودک در حال گریه از مهربانی مادر بهره‌مند می‌شود.

(دفتر دوم، 5-373)